پشت تلفن مدام بغض می‌کرد. حدس می‌زدم آن طرف دارد با نخ لباسش بازی بازی می‌کند. راستی هیچ وقت نمی‌شود بغض‌ها را پنهان کرد. لعنتی‌ها خیلی چموش هستند. کاش می‌توانستم بدوم تا خودش و در بغلم فشارش دهم و بگویم هستیم ما هنوز. تنها که نمانده‌ای عزیزِ دل... 

فاصله‌های لعنتی...

گفت امشب اگر سکته نکند خیلی هنر کرده. دلم لرزید. چیزی در دلم شکست و تکه‌هایش تا گلویم پرید. سی سالگی برای این همه نگرانی و اضطرابش خیلی زود بود؛ خیلی زود. 

کاش می‌شد دستش را بگیرم و بزنیم به دشت و صحراهای تاریک و به جای بغض‌ها، ستاره‌های روشن شب احاطه‌اش کنند و او برایم در آسمان دور از شباهنگ و کهکشان و ماه بگوید. 

کاش می‌خواند اینجا را حداقل؛ کاش...

* پر نقش تر از فرش دلش بافته‌ای نیست... بس که گره زد به گره، حوصله‌ها را...

— یه سال بخور نون و تره، یه عمر بخور نون و کره

— یه عمره گول خوردیم با این حرفا بابا... ته همه‌ی این راه‌ها، نون و تره‌س. یه عمره داریم به امید نون و کره میدوییم و جون می‌کَنیم و نمی‌فهمیم اصلا چیزی بیشتر از این وجود نداره. کو الان یکی که راحت باشه از بدبختی و فلاکت؟ کو؟ بس نیست این همه که خودمونو گول زدیم؟

— بیخیال بابا. نفس بکش که نمیری...

حالتون خوبه؟ :))

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

والعصر

ان الانسان لفی خسر

الّا الذین أمنوا و عملوا الصالحات

و تواصوا بالحق

و تواصوا بالصبر

* برای آرامش دل هموطنانم در کیلومترها دورتر ... 

وقتی خیلی وقت می‌شود که نمی‌نویسی، با اینکه دلت لک زده برای نوشتن، ولی باز هم نمی‌نویسی. چرا؟ چون نمی‌دانی چه بنویسی. نمی‌دانی از کدام ننوشته‌ها و تلنبار شده در دل‌ها بنویسی. 

قبل‌تر ها یادم نیست گفته بودم از اینکه تابستان، بهار رویشی من است یا نه. اما حالا بگذارید از ۹۶ عجیب بگویم که بهار رویشی مرا از تابستان تا آبان کش داده و خب این اگر نخواهیم خیلی اغراق کنیم، خیلی خوب است. 

آبان ۹۶ گرچه مثل تمام ماه‌ها و فصل‌های رویشی‌ام، تاریخش فراموشم می‌شود، ولی هیچ وقت یادم نمی‌رود که چقدر مهم بود در زندگی‌ام. دعواهای سنگین من با خودم، غرغر، لجاجت، گریه، استرس، فشار، شروعِ دوباره، فشار، فشار، چشم‌های خواب‌آلود، تولد ۸۰ درصد دوستانم، شعر، نشاط، شب‌های خستگی، صبح‌هایی که ندیده شروعشان می‌کردم... و می‌کنم البته :)

همه‌ی اینها را پاییز انگار جمع کرد و صدایش را صاف کرد و درِ گوشم فریاد زد: «حالا چی؟ هنوزم ازم متنفری؟» و خب این درست که هنوز هوای پاییزی ندیده‌ام از پاییزِ نارنجی این روزها، اما همین‌ها نشانه‌های خوبیست. پاییزِ مرده‌ی سال‌های قبل، حالا نارنجیِ گرم شده و دست گذاشته روی چشم‌هایم و هی می‌گوید :«اگه گفتی من کی ‌ام؟» و من دلم غنج می‌رود از شیطنت‌های ۹۶. از اینکه با پاییز آشتی‌ام داد، از اینکه دلم می‌خواست وقتم آزادتر می‌بود و آن وقت خیابان‌های پاییزی شهر را قدم می‌زدم و به مهر فکر می‌کردم؛ به ماه، به ماهی... 

و همه‌ی اینها یعنی از یک‌جایی به بعد (که کجا بودنش را خودمان مشخص میکنیم)، زندگی رنگ قشنگتری می‌گیرد. آن‌قدر که کتاب‌های تستِ کنار میز هم حرف‌های زیادی دارند برای گفتن. همه‌ی اینها چیزهایی‌ست که نمی‌دانم ۱۷ سال و چهار ماهگی سن خوبیست برای فهمیدنشان یا دیر است. فقط می‌دانم که همین که حالا می‌فهممشان، جای شکر دارد. شکرت خدای پاییز‌های نارنجیِ دلبر... شکر :)))

+ پست قبلی خیلی گناه داشت به نظرم :-|

++ این حجم از تولد تو پاییز بی‌نظیره. بابا بودجه‌مون تموم شد بس هدیه گرفتیم و هنوزم باید بگیریم البته دی: 

+++ چقدر مدرسه تو سال پیش‌دانشگاهی خوش می‌گذره:))خودمم باورم نمیشه که وقتی به تموم شدن مدارس فکر میکنم دلم میگیره. از همین الان دلم تنگ شده واسه مدرسه :):

++++ میشه هدیه پیشنهاد بدید؟ به جز لاک و ماگ و کتاب و عطر و پوشیدنی‌جات... ممتظر پیشنهادات سبزتان هستیم :)

* در آغوش حق‌ترین:)))

دوستان رادیو بلاگی به مناسبت روز حافظ طرح خوبی دادن که به این صورت بود که هرکس بخواد، براش فال حافظ بگیرن و البته تفسیر طنز بکنن و بعدش ما هم همون فالمون رو بخونیم و بذاریم تو وبلاگمون :)

و بالاخره منم وقتشو پیدا کردم که فالمو بخونم و نتیجه‌ش شد این پست :)

اول اینکه خیلی متشکر از بروبچ رادیوبلاگیها. دوم اینکه صدامو شنیدید فرار نکنید و پشت گیرنده‌هاتون بمونید لطفا دی: (دارم شکست نفسی میکنم) :)) دی: سوم اینکه من تا حالا متنی رو با زمینه‌ی آهنگ نخونده بودم. سعی کردم خوب دربیاد و خب میتونست بهتر باشه که من وقتشو نداشتم متاسفانه :) دیگه اینکه فالم واقعا قشنگ بود و از همین تریبون یه تشکر هم از جناب حافظ دارم :) 

این متن شعر: اینجا

و اینم من و غزل ۱۵۶ دیوان حافظ: 

موسیقی هم، موسیقی متن فیلم «چ» هست ساخته‌ی فردین خلعتبری :)

*پیشاپیش جمعه‌تون بخیر و خوشی:)

بیاید تصمیم بگیریم هیچ وقت به خودمون بدهکار نباشیم!

۱۳ یا ۱۴ ساله بودم. آن روزها اولین روزهای نگاه‌های عاشقانه‌ام بود. در یک لحظه شکل گرفت اما خب هنوز هم پایدار است. ماه را که می‌دیدم، یک‌جور حسِ ناشناخته در رگ‌هایم می‌دوید و من اسمش را گذاشته بودم «عشق». ماه را با ولع نگاه می‌‌کردم. ماه شده بود بالابلند آرزوهایم.

به جز آن سه شب، هیچ وقت نشد که ماه از قاب پنجره‌ی اتاقم دیده شود. اصلا بعدها که کلاس نجوم هم می‌رفتم یاد گرفته بودم که ما همواره ماه را در محدوده‌ی خاصی می‌بینیم. اتاق من اصلا قابلیت نشان دادن ماه را در شب‌های مهتابی ندارد. شب‌ها که روی تختم می‌خوابیدم، چون تختم دقیقا زیر پنجره واقع شده‌بود، نهایتا از لای پنجره‌ی نیمه باز، نسیم شبانه‌ی تابستان به صورتم می‌زد.

آن سه شب فرق داشتند ولی. خوب یادم هست شب اولش را. نصف شب بود. از پشت پلک‌هایم یک نور بزرگ می‌دیدم. همچنان که چشم‌هایم بسته بود، با خودم فکر می‌کردم که مگر از کی پشت پنجره‌ی اتاقم تیر چراغ برق نصب شده. با خواب‌آلودگی چشم‌هایم را باز کردم. روی تخت ایستادم و از لای پنجره به منبع نور بزرگ نگاه کردم. باز هم نگاهم در نگاه ماه گره خورد. نگاهش می‌کردم؛ با تعجب. او نگاهم می‌کرد؛ با لبخند. نور می‌پاشید به صورتم. انگار که می‌گفت : «شبونه دلم هواتو کرد، همه ستاره‌ها رو پیچوندم بیام به تو سر بزنم». دلم قرص شد. حسِ ناشناخته عمیق‌تر از همیشه بر دلم چنگ می‌انداخت.

و دو شبِ دیگر هم ماه، نصفه‌های شب که می‌شد، پشت پنجره‌ی اتاقم به دیدارم می‌آمد. من آن روزها شعر بلد نبودم. اصلا آن روزها هنوز حجت اشرف‌زاده «ماه و ماهی» را که نخوانده بود. ما عشقمان شروع شده بود و ناغافل برای هم از شور می‌گفتیم و از اشتیاق وصل.

حالا که روی روزهای ۱۸ سالگی قدم می‌زنم، هنوز هم آن سه شب شیرین‌ترین رویاهایم هستند. مخلوط عشق و امید و انتظار. حالا، فکر می‌کنم؛ نه فقط به ماه. تازگی‌ها به ماه «شدن» فکر می‌کنم. شاید رسالت ماه این بوده که بیاید و دست مرا بگیرد و ببرد تا خودش و یادم بدهد چطور ماه باشم. شاید رسالتش این بوده که خورشید را نشانم دهد. شاید اصلا ماهِ من، نماینده‌ی خورشید بوده‌است. 

نگاهش که می‌کنم، لبخند می‌زنم و تا خودش می‌دوم. در آغوشم می‌کشد، بوسه‌ای روی گونه‌هایم می‌کارد و بعد من می‌گویم: «این شبایی که هستی و نگاهم با نگاهت تلاقی می‌کنه، همه‌ی آدما رو می‌پیچونم و میام که بهت سر بزنم و یادم بمونه چقدر عشقمون خوب و قشنگه». لبخند می‌زند و آرام در گوشم زمزمه می‌کند: «خورشید را تازگی‌ها دیده‌ای؟» 

همین!

ما کلا تو این یه سال، چهار بار باید میرفتیم تهران. آخرین بار قرار بود اواسط شهریور باشه که کنسل شد. چرا؟ چون در همون روزها دختران هرمزگانی دچار سانحه شدن و دولت طی یک تصمیم عاقلانه (!) همه‌ی اردوهای خارج از شهر دانش‌آموزی رو کنسل کرد. اردوی ما هم کنسل شد تا اینکه دیروز خبر دادن که آخر این هفته برگزار میشه.

توی این چهار بار، فقط بار اولش بوده که بدون دغدغه و بدون استرس رفتم. سه بار دیگه (که البته بارِ چهارمش هنوز به وقوع نپیوسته) من دچار یک آمپاس شدید شدم. بلا استثنا درس و مدرسه و خانواده همگی مانع رفتن من بودن ولی من رفتم. رفتم چون قول داده بودم و چون اصلا مسئولیتشو به عهده گرفته بودم. 

این بار، بار آخره. قراره مسئولیت‌مون رو تحویل بدیم به بچه‌های جدید. قراره از تجربه‌هامون براشون بگیم. قراره کارای یه ساله‌مون رو جمع و جور کنیم و گزارش کار بدیم. قراره عکس یادگیری بگیریم ما هشتاد نفری که تو این یک‌سال، ده دوازده روزشو کنار هم زندگی کردیم و چیزای جدید یاد گرفتیم و قوی‌تر شدیم.

حالا مثل همیشه، درس و مدرسه و آزمون و خانواده میگن نرو. من میخوام برم ولی. چرا؟ چون ... چون آخرشه. و آخرش حس خوبی داره. یه چیزی گلوم رو فشار میده. چرا؟ چون اونی نبودم که باید. ولی در عین حال، من این راهو تا آخرش قبول کرده بودم. دلم نمیخواد آدمِ جازدن بشم.

دیروز گفتم نمیام ولی. چرا؟ چون... چون خانواده میگن. امروز دلم میخواد برم. آزمونمو مهمان میگیرم. میشه... البته ممکنه استان بگه دیگه نمیتونیم برات بلیط گیر بیاریم. میشه؟ خانواده مخالفن... یادم نمیاد به چیز دیگه‌ای اینقدر حساس بوده باشن هیچ وقت... 

میگه: به این فکر کن که نتیجه‌ی کار یه ساله‌مون رو می‌بینیم. میگه حاج‌آقا منتظر تک‌تکمون هستن‌. میگه دفتر مرکزی آماده‌ن واسه پذیرایی از شما. میگه هدیه‌هاتونو آوردن. اینا مهم نیست. مهم آخرشه... مگه همیشه مهم لحظه‌ی آخر نبوده؟ تصمیم آخر، فکر آخر... نرفتن آخر خوب نیست. انگاری کارت نصفه‌س.

انگاری کارم نصفه‌س.

بازم منو گذاشت وسط دوراهی. همیشه همینطوری میکنه... دوراهی خوب نیست اصلا. شاید اصلش باید همینجوری باشه. شاید هی میخواد ببینه تو چیکار میکنی. هی سخت ترش میکنه. هی میذاره رو دور تند. هی تکرار... من بزرگ نشدم ولی این وسط. بازم مرددم. نباید این دفعه میموندم توش. بازم موندم ولی. چی میشه؟ نمیدونم‌.

* میرم که بازم با خانواده صحبت کنم!