آدم دلش می‌خواهد یک خانه داشته باشد، رو به همین کوه‌های سبز پوشیده از جنگل. بعد یک صبح زود، نان بربری و چای و پنیر و سبزی محلی بزند بر بدن و برود مدرسه. بعد از ظهر برود روی بالکن، زیست بخواند و وسطش هم یک شیطتنتی بکند و به جای زیست، فاضل نظری بخواند. شب هم هنگام خواب، بوی رطوبت و نم و دریا، هوایی‌اش کند؛ هوایی دریا، هوایی رهایی، هوایی پرواز...

+ سوادکوه توصیه می‌شود:))

* سوادکوه/‌ شهریور ۹۶