آغوش

جدیدا فارغ از جنسیت آدمها، تمایل زیادی به بغل کردنشان دارم. وقتی میبینم آدمها از شدت درد روحی به خود می‌پیچند اما لبخند میزنند، حس میکنم هیچ کار دیگری جز در آغوش گرفتنشان نمیتواند از شدت اندوهشان بکاهد. این اواخر، علاوه بر کارآموزی در بیمارستان روان، در آدمهای اطراف خودم هم مشکلات روحی زیادی میبینم. مشکلاتی که هیچ راه حلی برایشان نیست جز پذیرفتن و تحمل کردن. حقیقتا احساس خستگی میکنم از اینکه در این مدت اخیر بارها و بارها در معرض درد دل بوده‌ام و تهش هیچ راه حلی نتوانستم ارائه بدهم. فقط شاید توانسته باشم کمی گوش شنوایی باشم برای دردهای آدمها. اما ته حرفها، با آدمها به افق خیره شدم و از تصور مسیرهای سختی که پیش روی آنهاست به خودم لرزیده‌ام. داشتم به ر میگفتم که دیدن این همه رنج و این همه مشکلات بالغانه و رنج لاینحل آدمها ناراحتم میکند. ر میگفت خودت را کمتر درگیر کن. ر میگفت بنشین، گوش بده اما نگذار این همه رنج دیگران یک جا روی دل تو جمع شود. توانستم؟ نه.

در کلینیک، دیدن پدرهای نگران و غم‌زده بیشتر از دیدن مادران نگران و غمزده ناراحتم میکند. نمیدانم چرا اینطور است. انگار به دیدن نگرانی و تشویش مادرانه عادت کرده‌ام اما هنوز به دیدن نگرانی و تشویش یک پدر، نه. امروز پدری دیدم که کودک چندماهه‌اش را آورده بود کاردرمانی. کلافه و خسته بود. امید داشت استادم به او بگوید که بچه‌اش (که بچه اولش هم بود) قرار است به زودی خوب شود. اما همه ما میدانستیم که بیماری کودکش چیز حل‌شدنی نیست و تا تمام زندگی کودک کش پیدا میکند. ما میدانستیم که پدر هیچ راهی جز پذیرش و ادامه دادن ندارد. و این بد بود. این خیلی بد بود. کوبیدن این حقیقت در صورت پدر و مادر و درآوردنشان از فاز انکار و رساندنشان به فاز پذیرش، بخشی از وظیفه ماست که البته گاهی هیچ وقت اتفاق نمی‌افتد.

وقتی پرونده بیماران را میخوانم، شگفت‌زده میشوم. حجم اتفاقات و سختی‌های بعضی زندگی‌ها عجیب است. تو میبینی انسانی روبروی تو ایستاده که اعتیاد شدید دارد، پرخاشگر است و حتی شاید قاتل. اما وقتی پرونده زندگی‌اش را نگاه میکنی، میبینی چقدر تمام زندگی و روزهایی که گذرانده عجیب بوده؛ آنقدر عجیب که تو حق نداری قضاوتش کنی و متهمش کنی. گاهی با خودم فکر میکنم اگر من این شرایط را داشتم، به چه انسانی تبدیل میشدم.

در بین دوستانم، دو خودکشی اتفاق افتاده. یکی جدیدا تشخیص بیماری شخصیت مرزی گرفته. دو سه نفر دیگر افسردگی ماژور دارند و افکار خودکشی. یکی دو نفر در رابطه‌های احساسی خود شکست‌های بدی تجربه کرده‌اند. دو نفر به تازگی متوجه شدند که عزیزترین‌هایشان سرطان دارند. یکی در مرز طلاق است.

و من فکر میکنم که این اندوهِ فراگیر عجیب است. قرار نبود زندگی در لایه‌های زیرینش اینقدر تلخ و لاینحل باشد...

یاد اون روزایی افتادم که از جیم اومدی تو وبلاگم و درباره روانشناسی ازم سوال میپرسیدی و من از این روزاش برات میگفتم :)

 

و بعدم با عنوان پستت یاد اونبیت محبوبم افتادم که میگه:

بی هیچ سوالی و جوابی بغلم کن !

خسته‌تر از آنم که بگویم به چه علت...

 

و بعد ترش هم یه روز بیا محکمِ محکم بغلت کنم بابت این بار غم فهمیدنی که روی دوشت داری احساس میکنی💜

پونیکای من ((((:
اخ
چقدر زود میگذرن روزا 

چه بیت قشنگی (: چقدر موده ((:

حتما میام خفن‌ساداتم
حتما میام با کله تو بغلت چون که این روزا رو. خیلی سخت دارم میگذرونم :') و یه بغل اوتم از طرف تو قشنگ میشوره میبره همه چی رو (:

چقدر خوبه که این موارد رو ثبت می‌کنید، از جهات مختلف سودمنده  :) 

 

یکی از تجربیات نسبتاً ارزشمند زندگیم اینه که افراد خیلی اوقات هم به دنبال شنیده شدن هستند و نه بیش‌تر.

یک کلیپ خیلی جالب تماشا می‌کردم، در رابطه با مستندی که از زندگی مردم ژاپن تهیه شده بود. ژاپنی های زیادی (خانم و آقا) به یک کلوپ هایی میرفتن که اونجا با افرادی که حتی نمی‌شناختن فقط صحبت کنن و شنیده بشن. و اون کلوپ ها درآمد بسیار هنگفتی هم داشتند.یعنی افراد هزینه زیادی رو صرف می‌کردند که صرفاً‌ سه چهار ساعت بتونن صحبت کنن و بخندن و تنها نباشن (بعضی ها دور یک میز گرد به صورت گروهی با هم گفت و گو می‌کردن و بعضی ها هم جمع های کوچکتر و دو سه نفره). 

و خب اینکه دنیا داره به این سمت میره خیلی وحشتناکه. 

 

 

 

 

:)
آره حقیقتش داشتم فکر میکردم که باید این روزها و حس‌ها جایی ثبت بشن. حتی خیلی مرتب‌تر و درست‌تر.

آره کاملا درسته... تو خیلی از همین موارد اخیر هم، وقتی به طرف گفتم ببین هیچ راه حلی به ذهنم نمیرسه، اون آدم گفته من راه حل نمیخوام، همین که گوش میدی و درک میکنی برام با ارزشه. و من عمیقا خوشحالم از اینکه گوش شنوا باشم برای آدمها و نفطه امنی باشم براشون. اما این ناتوانی‌م در بهتر کردن حس و حال دوستام، فشار روانی داره.

چقدر جالب و تامل‌برانگیز. این تنهایی عمیق، در عین گسترش ارتباطات خیلی عجیبه. البته منم شخصا گاهی حس میکنم علیرغم وجود این همه آدم امن دور و برم، گاهی دلم میخواد برم تو خیابون و با یکی که اصلا نمیشناسم حرف بزنم و اونم گوش بده و دیگه هیچ وقت نبینمش... همچین چیزی
اما اینکه این برای کسی عادت بشه و از سر تنهایی بدون راه‌حلی که داره این کارو کنه، خیلی دردناکه :') 
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی
زندگی ذاتش مثل گودزیلاست؛ عجیب، غیرقابل پیش بینی، گاهی وحشتناک، گاهی جالب، گاهی آرام.
چطور می شود گودزیلا ها را رام کرد؟ و چطور می شود افسار گودزیلا را به دست گرفت؟
این همان چیزیست که آدم ها را به حرکت وا می دارد...

:)
پیام های کوتاه
آرشیو مطالب
Designed By Erfan Customized by a Friend