صبح‌های خیلی زود -حدود ساعت چهار و نیم تا شش- تلاش من و به طور موازی با من، موبایلم، ستودنی‌ست. (جمله واضحه یا خیلی بد گفتم؟:|)
در ادامه‌ی روند خواب‌آلودگی و کوآلا طوریِ مداومم، به تازگی اپلیکیشنی نصب کردم که هنر سازنده‌اش در این بوده که آدم را با شیوه‌های خلاقانه از خواب بیدار کند. به عنوان مثال یکی از حالاتش این است که وقتی میخواهی ساعت را کوک کنی، عکسی از هرجا که بخواهی می‌گیری و صبح وقتی گوشی آلارم می‌دهد، تا از همان نقطه عکس نگیری، آلارم قطع نمی‌شود.
از روزهای قبل من از حیاط خانه عکس میگرفتم که صبح‌ها به بهانه‌ی قطع کردن هشدار گوشی هم که شده، سری به حیاط بزنم تا با نسیم سحری و بوی گل و سوسن و از این دست موارد هنری، خواب از سرم بپرد. اما خب این فقط یک تلاش ناموفق از جانب من و البته موبایلم و حتی آن اپلیکیشن بود. چون من وقتی با صدای آلارم بیدار می‌شدم، موبایل را خاموش می‌کردم و به خوابم ادامه می‌دادم :|||
دیشب بود که در تنظیمات اپلیکیشن مورد نظر، گزینه‌ی «جلوگیری از خاموش کردن گوشی در هنگام هشدار» را پیدا کردم:) و برای امروز صبح فعالش کردم و شب با خیال اینکه دیگر هیچ جوره نمی‌توانم بیدار نشوم، به خواب رفتم:)
ولی فکر می‌کنید واکنش امروز من، در مقابل آلارم گوشی، آن هم وقتی می‌دیدم گوشی خاموش نمی‌شود چه بود؟ تسلیم شدن و بیدار شدن؟ غرغر کردن؟ کوبیدن گوشی در دیوار روبرو؟ خیر:) ما از آن خانواده‌هایش نیستیم که گوشی‌مان را در دیوار بکوبیم دی: بله :) طی یک حرکت صلح آمیز، ملحفه و پتویی که کنارِ دستم بود را گلوله کرده و روی گوشی گذاشتم و پایم را هم رویش گذاشتم تا صدایش تا حد ممکن کم شود:/ و به این صورت بود که صدای آلارم گوشی از حالت گوووپس گووووپس گووووپس، به حالت وییز وییز وییز تبدیل شد و من به ادامه‌ی خوابم پرداختم:) دی:
* تلاشم ستودنیه:) اگه همین مقدار تلاش که برای خوابیدن میذارم رو تو درسام انجام داده بودم الان اکسفورد بودم دی:
** آخرین عکس منتشر شده از اسمارتیز:
[عکس آپلود نمی‌گردد :| ]
دی:
+ در آغوش حق(:
- سه شنبه ۲۰ تیر ۹۶
