انهدام :: گ‍‍ودزیلا سواری

انهدام

— یه سال بخور نون و تره، یه عمر بخور نون و کره

— یه عمره گول خوردیم با این حرفا بابا... ته همه‌ی این راه‌ها، نون و تره‌س. یه عمره داریم به امید نون و کره میدوییم و جون می‌کَنیم و نمی‌فهمیم اصلا چیزی بیشتر از این وجود نداره. کو الان یکی که راحت باشه از بدبختی و فلاکت؟ کو؟ بس نیست این همه که خودمونو گول زدیم؟

— بیخیال بابا. نفس بکش که نمیری...

اسمارتیز :)
دوشنبه ۲۰ آذر ۹۶

نظرات (۱)

سه شنبه ۲۱ آذر ۹۶ , ۰۰:۲۰ . یاسون .

نه! واقعا اگر کسی دنبال نون و کره باشه، بهش می رسه :)

فقط میزان سختی کشیدن فرق می کنه آدم به آدم. یکی راحت تر به کره می رسه و یکی سخت تر. اما نمیشه بخوایم و نشه. یا بیست سالگی، یا سی سالگی، یا پنجاه سالگی؛ اما تهش بالاخره کره رو می بینیم که کف دست مونه.

چیزی که نمی ذاره فلاکت ها به کره منتهی بشن، مرزهای مسخره و محدودیت هاییه که از خیلیاشون می تونیم خلاص شیم. فقط باید جرئتش رو داشته باشیم. چه کنکور باشه، چه ازدواج، چه کار و پول.

پاکتِ منو بدین، وگرنه از منبر پایین نمیام :))

شاید اگه یکی دو ماه قبل در این مورد میخواستم صحبت کنم با شما هم عقیده بودم... و خیلی هم پر شورتر حتی... ولی خب الان ... :)

آدم‌هایی هم که حتی به اون کره‌هه رسیدن (حالا چه جنبه مالی چه تحصیلی یا هرچی) بازم تو اوج نیستن. مسئله اینه که همه یه چیزی کم داریم. چه منِ تره‌خوار (!) چه فلانیِ کره‌خوار دی:

ترس‌های مسخره رو قبول دارم. محدودیت های خود ساخته و بعضا هم جامعه‌ساخته دی: خلاصه که شکستن همین مرزها هم کارش از تره می‌گذره و رسما باید نون خشک خالی بزنیم تو آب و بخوریم که نمیریم فقط. شاید مثلا اگه به جای این همه فراز و نشیب همون تره رو با لذت میخوردیم بهتر میبود دی:

* فکر کنم هیچ وقت تا حالا اینقدر لغات تره و کره رو تایپ نکرده بودم:)

** کره رو نذارین کف دستتون:) باز میشه نتیجه کل زندگیتون به فنا میره دی:

*** ما خودمون این کاره‌ایم :) شمام پایین نیاین ما مشکلی نداریم. از پاکتم خبری نیست متاسفانه :))

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

زندگی ذاتش مثل گودزیلاست؛ عجیب، غیرقابل پیش بینی، گاهی وحشتناک، گاهی جالب، گاهی آرام.
چطور می شود گودزیلا ها را رام کرد؟ و چطور می شود افسار گودزیلا را به دست گرفت؟
این همان چیزیست که آدم ها را به حرکت وا می دارد...

:)

آخرین مطالب

پیام های کوتاه

آرشیو مطالب