دیروز یه دختر تنها بودم که توی بزرگراه گمشده بود. تقریبا یک ساعتی رو تنها و آشفته کنار بزرگراه راه میرفتم؛ با بیشترین سرعتی که یه آدم میتونه راه بره. از یه جایی به بعد که دیگه حس میکردم نمیتونم بیشتر از اون تحل کنم، شروع کردم به حرف زدن با خودم. از اونجایی که تازگی ها زیاد فیلم میبینم، داشتم انگلیسی با خودم حرف میزدم و مثل یک قهرمان، به خودم امید میدادم. لحظه های عجیبی بودن. من، دختری که تا حالا تحت حمایت کامل مامان و باباش بوده و هیچ وقت بدون شناخت مسیری رو نرفته، بدون گوشی و بدون پول نقد، گیر کرده بودم جایی که هیچ کس جز خودم رو نداشتم. میدونی؟ حسش شبیه به قیامت بود؛ اونجایی که هیچ کس جز خودت و خدا نمیتونه کمکت کنه. راه رو بلد نبودم. اشتباهی از اتوبوس پیاده شده بودم. کلاس داشتم و دیرم شده بود. کنار بزرگراه هیچ کسی نبود که ازش کمک بخوام. پول نقدی نداشتم که بتونم تاکسی بگیرم. گوشی هم نداشتم که بتونم پول تاکسی رو آنلاین پرداخت کنم. اولین باری بود که این حس رو تجربه میکردم که "جز رفتن و ادامه دادن، هیچ چاره دیگه ای ندارم".

خب، خیلی حس جالبیه. وقتی هیچ چاره ای جز ادامه دادن نداشته باشی، دیگه هیچ خستگی یا بی حوصلگی رو حس نمیکنی. انگار که بدنت مال خودت نیست. هیچ چیز تحت فرمان خودت نیست و فقط با بیشترین سرعت و دقتی که ازت برمیاد، شروع به رفتن میکنی. از هیچ کسی انتظار هیچ کمکی نداری و میدونی تنها کسی که میتونه نجاتت بدی، فقط و فقط خودتی. دارم فکر میکنم که یه همچین حسی رو خیلی وقتها تو زندگیم نیاز داشتم و نبوده. دارم فکر میکنم که هر کدوم از آدمها قدرتمندتر از اون چیزی هستن که فکر میکنن. شاید موقعیت هایی هستن که من وقتی بهشون فکر میکنم میبینم که عمرا بتونم توی اون موقعیت ها خودم رو کنترل کنم. اما وقتی توشون قرار میگیرم، میبینم که میشه؛ چون مجبوری و تنها. اینطوریه که میگن قدرت انسان بیشتر از اون چیزیه که خودش فکر میکنه؛ همیشه.

الان دارم سعی میکنم قضیه رو تعمیم بدم. خیلی متفاوته با خیلی چیزهای دیگه اما الهام بخشه. میتونم به عنوان یک الگوی کلی یه گوشه ذهنم داشته باشمش؛ به عنوان نتیجه ی جشن یلدای 98 دانشگاه و عواقب بعدیش که شاید یه روزی براتون از سیر تا پیاز ماجرا رو تعریف کردم :)