امروز باید از کسی بنویسم که برام الهام بخش بوده.

خیلی بهش فکر کردم. حقیقتا اخیرا آدم الهام بخشی تو زندگیم نبوده. اما در عوض کتابها، فیلم ها، آهنگ ها و موقعیتهای الهام بخش زیادی داشتم. اگه بخوام برگردم عقبتر، باید برم سراغ روزهای 16-17 سالگی که یه آدم و یه مجموعه الهام بخش تو زندگیم حضور پیدا کردن. اون آدم، خانوم عین بود و اون مجموعه هم، انجمن اسلامی دانش آموزی. به نظرم آشنا شدن با این دو توی اون برهه ی حساس زندگیم، خیلی برام موثر بوده. فارغ از خط سیاسی، من یک شیوه و راهبرد فکری پیدا کردم. به افکارم، عقایدم و احساساتم چارچوب بخشیدم و همه ی اینها باعث شد که بتونم درمورد شخصیت خودم و زندگیم و شیوه ی زندگیم به شناخت برسم و تصمیم گیری کنم. درنهایت شاید این خودم بودم که این کارها رو انجام دادم اما جرقه یا به قول این چالش، الهامش رو از اون شخصیت و اون مجموعه گرفتم. نمیتونم بگم من الان کاملا شیوه مستحکم و درستی دارم که چوب لای چرخش نمیره. در واقع هیچ کس نمیتونه چنین ادعایی داشته باشه. اما برای من اینها توی اون سن که یه جورایی دوره ی حساس بلوغ و ورود به دنیای بزرگتر و عجیب تری  بود، خیلی با ارزش بودند. حتی الان گاهی  فکر میکنم به اندازه کافی از امکانات و شرایطی که داشتم استفاده نکردم. درواقع از این قضیه مطمئنم. اما وقتی به اتفاق نیفتادن داستانهای 16-17 سالگیم و آشنا نشدن با این دو عنصر فکر میکنم، میبینم که احتمالا در اون صورت الان شخصیت متفاوتی میداشتم؛ حداقل در یک سری جزئیات مهم.