این سکوتِ حاکم بر وبلاگم رو خودم هم دوست ندارم. این شکلیه که پستهایی که مینویسم به دلایل متعددی پست نمیشن و پیش نویس میمونن. پرتکرارترین دلیل، روزمرگی محض محتوای اون پست هاست. چه لزومی داره من چیزهایی بنویسم که برای هیچ کسی مفید نیست؟ این سوالیه که نمیتونم بهش جواب بدم و ترجیح میدم سکوت پیشه کنم. گاهی وقتها هم سوژه نوشتن پست مفید دارم اما واقعا خودم هم نمیدونم چرا جدیدا دستم به نوشتن نمیره.
بیاین اینجا بگین که شمایی که من رو دنبال میکنین و میخونین، چرا اینکارو انجام میدین؟
قرار نیست الزاما هرچیزی که مینویسی به درد کسی بخوره این وبلاگ دنیای توئه دنبال کننده های وبلاگت هم حتما با دنیای تو و خود تو ارتباط برقرار کردن که میان سرمیزنن و میخوننت و کامنت میزارن برات
حالا جدای اینها اگر یه پستی محتوای چالش برانگیزی داشته باشه و مخاطبت رو وادار به فکر کردن بکنه یا چیز جدیدی بهش یاد بده خیلی هم خوبه ولی ما آدمهای معمولی هستیم با دغدغه های آدم های معمولی و زندگی های معمولی و بالاو پایین هاش و قرار نیست حتما چیز خیلی خاصی منتشر کنیم
روزمره گی های تو هم خودشون بخشی از تو و دنیات هستن و به نظرم اینکه فکر کنی خیلی بی ارزشن یا باید سانسورشون کنی یه کم وسواس زیادی به خرج دادن
من به شخص دنبال کردن آدمهای متفاوت طرز فکر های متفاوت و داستانهای متفاوت برام جذاب و علاوه بر اینها خب وبلاگهایی رو دنبال میکنم که حس میکنم یه سری قرابت هایی با نویسنده اش دارم
کامنتتو دیدم تو وب حریر که پایتخت نشین شدی
تبریک میگم بهتتتت ^_^ اسمارتیز جان
