:))

نشسته‌ام گوشه‌ی غار تنهایی‌ام. خودم و تمام متعلقاتم را بغل زده‌ام و به ۹۸ فکر می‌کنم. تا حالا هیچ سالی را سراغ ندارم که به آمدنش اینقدر بی‌اشتیاق بوده باشم. می‌گویم: «چه کنیم نم‌نم*؟» و پاسخی نمی‌گیرم. ته تهش فکر میکنم باید آدم بهتری بشوم و همین. یک نفر در ته ذهنم پوزخند میزند به این اوج فکری. حق دارد. 

راستش خالی‌ام. خالی از حس تلاش و امید و شروعِ دوباره و هدف‌های بلند و بالا. انگار ته دلم حتی راضی‌تر است که زندگی نباتی داشته باشم؛ سرگردان و بی‌هدف و خاکستری. چه شد که اینقدر آدم آهنی شدم؟ از بهار فقط باران‌های گاه و بیگاه -تازه اگر باشد- و آسمان گرفته‌اش را دوست دارم. به سبزی‌ها و شکوفه‌ها و جوانه‌ها نگاه میکنم و به خودم می‌گویم «باز تکرار به بار آمده، می‌بینی که».

از تکرار مکرراتِ این ۱۸ سال و اندی خسته‌ام. یک تغییر بزرگ لازم دارم تا همه چیز عوض شود. شاید هم یک عوض شدن بزرگ لازم دارم تا همه چیز تغییر کند.  همه چیز از من شروع می‌شود؛ درست از وسط همین زایدات فکری و افکار خاکستری. باید رنگ بپاشم. از کجا، به چه، چطور، کِی و کجایش را ولی نمیدانم. فقط می‌دانم ۹۸ را هم با همین فرمانِ ۹۷ بروم، سال دیگر به جای چاره اندیشی باید خاک بپاشم روی خودم و تمام متعلقاتم و فاتحه‌ای نثارشان کنم. 

هیجان، شور، عشق، نشاط، معنویتِ لذت‌بخش، تلاش، امید، آینده، اعتماد به نفس و احساسات هر کدام یک رنگ خاص‌اند که کنار دستم گذاشتمشان و نگاهشان میکنم و نمی‌توانم -شاید هم نمیخواهم- برشان دارم و بپاشم روی صفحه‌ی زندگی‌ام. 

راه همه‌ی رویاها و آرزوها از همین روزهایم میگذرد. از همین ندانستن‌ها و کورمال کورمال راه رفتن‌ها و تصمیم‌ها و از دهه‌ی سوم زندگی که ۹۸ یک جورهایی مقدمه‌ی شروعش میشود. من درسهای تئوری زندگی را خیلی خوب بلدم ولی زندگیِ عملی‌ام لنگ و له و آویزان است. ایستاده‌ام در غبار زندگی، میدانم باید حرکت کنم اما نمیدانم که به کدام طرف و با چه سرعت و شتابی.

غبطه می‌خورم به همه‌ی آدمهایی که مسیر برایشان پیدای پیداست. دوست دارم یکی‌شان بیاید دستش را بگذارد رو شانه‌ام و برایم حرف بزند و کم‌کم یخ ۹۸ را برایم باز کند. تیشه بدهد دستم که بزنم به ریشه‌ی هرچیزی که میدانم زاید و مخرب است. ترسناک‌ترش فکرِ بعد از همه‌ی اینهاست. «آیا اصلا چنین کسی را داری؟».

+ شادا بهار

که دست مرا گرفته

نمیدانم به کجا می‌برد

شادا من 

که دست بهار را گرفته

به خانه‌ی خود می‌برم...

+ گفتم وسط پست‌های خوشحالانه‌ی این روزها، یه پست بدحالانه هم بخونید که تعادلتون به هم نخوره =| آنفالو هم جزو گزینه‌های روی میزه به هرحال :/

+ بگم که اینی که نوشتم درونی‌ترین لایه‌ی منه. قطعا کسی -حتی مامان- نمیتونه از پشت لبخندا و ظاهر طبیعیم این چیزا رو بفهمه. اگه امکانشو داشتم حتی اونایی که با اسم و فامیل میشناسنم رو هم هاید میکردم دی: 

+ فلذا ۱۹ سالگیِ خاکستری ۹ ماهش گذشته و وقتشه که به دنیا بیاد و سه ماهِ خوشرنگ‌تر رو در عوالم طبیعی‌تری بگذرونه‌. که این خودش یک آدم متبحر میطلبه، که من نیستم.

* نم‌نم منم‌. از بچگی این اسم مستعارم بوده. به خاطر اسم واقعیم زیاد اینطوری خطاب میشم‌. حتی «نم‌نمک مامان» هم خطاب میشم :) برام لذت‌بخشه چون منو یاد بارونِ نرم و قدم زدن میندازه‌. اصلا دیدین یهو از اسمارتیز به نم‌نم تغییر کردم. اسمارتیزی که رنگی نیست رو باید گذاشت در کوزه، آبشم ریخت پای دار و درختا بلکه یه فرجی بشه.

** ولی عید و سال نوی شما مبارک و سبز... سبزِ پسته‌ایِ خوشحالانه :)))

صبح به استاد پیام دادم که کلاس ساعت پنج‌ و نیم را یادش نرود. همزمان در تلگرام به غرغرهای دوستم که از کم بودنمان گفته بود جواب دادم. میگفت «ضایع نیست چارتاییم فقط؟» و من گفتم «ضایع که نیست فقط خیلی خصوصی و گرونه دیگه». گوشی را روی میز گذاشتم و چشمهایم را بستم و با خودم فکر کردم اگر باز هم افاقه نکردی چه؟ با این همه هزینه؟ برگشتم به غار تنهایی‌*ام و دوباره درس‌خواندن را از سر گرفتم؛ تخمیرِ الکلی و لاکتیک‌اسید.

عصر ساعت پنج در حالیکه خواب‌آلوده بودم، فصل ۳ شیمی۲ را نصفه رها کردم و آماده شدم. در راه فکر کردم اگر استاد پیامم را ندیده باشد و کلاس را یادش رفته باشد به بچه‌ها چه بگویم؟ و به خودم نهیب زدم که همیشه خالی‌ترین و منفی‌ترین نیمه‌ی لیوان را می‌بینم و سعی کردم استرس بیخودی مواجه شدن با آقای عین را هم مهار کنم. از جلوی مغازه‌های کادویی رد شدم و چشمم به انبوه خرس‌های عروسکی افتاد. با خودم فکر کردم اگر یک روز یاری داشته باشم و بخواهم با او ولنتاین را گرامی بدارم، ترجیح میدهم برایش کتاب بخرم و این‌گونه ولنتاین را شخصی‌سازی کنم :)

زهرا و دریا زودتر از من رسیده بودند و آن یکی زهرا یک ربع دیر کرد. زهرا میگفت استاد شبیه آقای عین است. نمیدانم چطور میتوانست صورت سبزه و کشیده‌ و صاف استاد را با صورت سفید و گرد و ریش‌دار(:/) آقای عین مقایسه کند. 

استاد اول فامیل‌هایمان را پرسید و بعد هم میانگین ترازمان را. به تراز من گفت «عالی» و من در دلم گفتم «زرشک». هنوز زهرای دوم نرسیده بود که شروع کرد: «مجانب قائم». 

تمام مدت کلاس، تک‌تکِ سلول‌هایم بلند و جاندار جیغ می‌کشیدند: «من از ریاضی متنفررررم» و من سعی می‌کردم نگذارم این صداهای ناامید کننده به بیرون درز کنند. استاد در هر سوالی که مطرح میکرد به من خیره می‌شد و منتظر بود جواب بدهم. من؟ بگذارید همینجا شرح بدهم که من اصولا زیاد حرف نمی‌زنم و این مسئله حتی سر کلاس هم صدق می‌کند. من حتی اگر به جواب درستی برسم و مطمئن هم باشم که درست است، ترجیح میدهم ساکت بمانم و هیچ حرفی نزنم. استاد هم از من -که بین بقیه‌ی بچه‌ها تراز بالاتری داشتم-  انتظار زیادی داشت. حالا در کنار این خصلت شخصیتی این را هم در نظر بگیرید که منِ گریزان از کلاس و به طور کلی هر جمعی(:/) چقدر و چقدر در این درس ضعیفم و چقدر فشار روانی متحمل شده‌ام که آخرش راضی به کلاس رفتن شده‌ام. خب استادِ حسابی اگر بلد بودم که این همه هزینه و زمان صرف نمی‌کردم =|

کلاس تمام شد و در جواب سوال «کلاس چجوری بود؟»ِ بابا، به افق‌های دور خیره شدم و گفتم: «باید مثل خر تست بزنم تازه شاید این ریاضی لعنتی درست شه». مامان و بابا بلندبلند خندیدند و من فقط به ریاضی فکر کردم؛ ریاضیِ پرچالشِ دوست‌نداشتنی.

رسیدم خانه. جزوه و کتاب تست ریاضی‌ام را گذاشتم جلویم و خواندم. یک ساعت و اندی بی وقفه خواندم. آنقدرها هم بد نبود. کم‌کم حس کردم یخم باز شد. دیگر خبری از فریادهای بلندِ اعلام تنفر نبود. نهایتا گهگاهی صداهای خفه‌ای به گوش می‌رسید. لبخند زدم و با خودم گفتم: «آن روز که تسلیم شوی، روز مرگ توست».

+ قابل تعمیم به زیر و بم زندگی :)

++ بشنویم :)

* غار تنهایی اسم پناهگاه امن من است. یک زیرزمینِ شبه سوییتِ دراز و باریکِ دوست‌داشتنی که آنجا درس می‌خوانم :) خودش یک پست جدا می‌طلبد :)

برف میبارید و من به انجیرای روی درخت نگاه میکردم و فکر میکردم ته قصه‌ی اسمارتیز چی قراره باشه؟

+ پایانِ باز نباشه فقط :| 

++ بشنوید این معرکه‌ی علیرضا قربانی رو  [کلیک]

+++ برخلاف این مدت، کلی حرف دارم که بنویسم و وقتی ندارم. دارم البته، منتها نه اونقدر که با فراغ خاطر یه پست عریض و طویل بنویسم. فلذا شما هزار بار این آهنگ بالا رو گوش کنید. من خودشم، خودِ خود این آهنگ :)

همین الان برای دایناسور کامنت گذاشتم و گفتم زندگی، مفهوم عجیب و پیچیده‌ایه که من درموردش حرف‌های زیادی زدم و یا برای زدن دارم ولی هیچ وقت ته ته ته دلم از چیزی که زندگی تصورش کردم، راضی نبودم.  باید اعتراف کنم به جز امید، انگیزه و اعتماد به نفس، زندگیِ این روزهای من یک کلید گمشده‌ی دیگه هم داره و اون، خود زندگیه!

+ حتی میتونستم عنوان رو بذارم «مُرده».

فقط خواستم بگم یه موی گندیده ی فضای وبلاگ و وبلاگنویسی رو به هزارتا پیج اینستاگرام پر زرق و برق نمیدم :)

+ تونستم و هنوزم دارم میتونم :)

  + راستی بابت کامنت های معرفی کتاب خیلی ممنونم (: