دیشب داشتم یک مستند از محیط‌بانان دنا می‌دیدم. اسمش همین بود دقیقا. ماجرای محیط‌بان‌هایی که دستشان تنگ بود و حتی بعضی شب‌ها چیزی برای خوردن نداشتند، ولی همچنان دلشان برای محیط زیست و حیوانات ناب منطقه‌شان می‌تپید.

در مستند از محیط‌بان‌هایی می‌گفت که به خاطر تیراندازی به سمت شکارچی‌ها و کشتنشان پای چوبه دار رفته بودند. یا آنهایی که حکم حبس ابد خورده بودند. به تبع چنین اتفاقاتی بقیه‌ی محیط‌بان‌ها در برابر شکارچی‌ها عملا هیچ‌کاری نمی‌توانستند بکنند؛ چون مسلما نمی‌خواستند بقیه‌ی عمرشان را در زندان بمانند. آن هم به خاطر نجات محیط زیست و در کمال بی‌رحمیِ قانون. تنها کاری که از دستشان برمی‌آمد این بود که شکارچی‌ها را بترسانند. ولی مگر یک شکارچی که اسلحه هم دارد از یک محیط‌بان که یک اسلحه تزئینی و صرفا برای استفاده نکردن (!) دارد، میترسد؟

بیایید این موضوع را بگذاریم کنار اصلا. برویم سراغ معدنچی‌ها یا کارگرها، یا رفتگرها... یا آدمهای هر شغلی که زحمت زیادی میکشند ولی حقوقشان خیلی کمه‌تر از زحماتشان است. بیایید اینها را بگذاریم کنار حقوق‌های چند ده میلیونی بهارستانی‌ها، پشت‌میز نشین‌ها و ...

میدانم اینها زیادی تکراری است. میدانم کلیشه شده بس گفتیم و گفتیم و فایده نداشته. همه اینها را می‌دانم. ولی کاش می‌شد همه دولتمردانی را که فقط بلدند توپ را در زمین دیگری بیندازند و بگویند ما خوبیم و بقیه فلانند، میگرفتیم و میکردیم در گونی و ولشان می‌کردیم در اقیانوس آرام که به حول و قوه‌ی الهی به آرامش ابدی دست پیدا کنند :/ همینقدر بی‌رحم، همینقدر خسته...

* بعید نیست ازم که یه روز اونقدر قاطی کنم که برم یه انتحاری بزنم هرچی مسئول بی‌وجدان و مسئولیت‌ناپذیره راهی کنم اون دنیا =| همین الانشم با شنیدن صدای بعضیاشون از تی‌وی، کهیر میزنم :/

** دیشب مهمان برنامه نگاه یک داشت مجری رو قورت میداد :/ 

*** اگه دیگه از من پستی ندیدین، بدونین به جرم اقدام علیه امنیت ملی به فنا رفتم =)

+ در آغوش خدا ^_^

پشت تلفن مدام بغض می‌کرد. حدس می‌زدم آن طرف دارد با نخ لباسش بازی بازی می‌کند. راستی هیچ وقت نمی‌شود بغض‌ها را پنهان کرد. لعنتی‌ها خیلی چموش هستند. کاش می‌توانستم بدوم تا خودش و در بغلم فشارش دهم و بگویم هستیم ما هنوز. تنها که نمانده‌ای عزیزِ دل... 

فاصله‌های لعنتی...

گفت امشب اگر سکته نکند خیلی هنر کرده. دلم لرزید. چیزی در دلم شکست و تکه‌هایش تا گلویم پرید. سی سالگی برای این همه نگرانی و اضطرابش خیلی زود بود؛ خیلی زود. 

کاش می‌شد دستش را بگیرم و بزنیم به دشت و صحراهای تاریک و به جای بغض‌ها، ستاره‌های روشن شب احاطه‌اش کنند و او برایم در آسمان دور از شباهنگ و کهکشان و ماه بگوید. 

کاش می‌خواند اینجا را حداقل؛ کاش...

* پر نقش تر از فرش دلش بافته‌ای نیست... بس که گره زد به گره، حوصله‌ها را...

— یه سال بخور نون و تره، یه عمر بخور نون و کره

— یه عمره گول خوردیم با این حرفا بابا... ته همه‌ی این راه‌ها، نون و تره‌س. یه عمره داریم به امید نون و کره میدوییم و جون می‌کَنیم و نمی‌فهمیم اصلا چیزی بیشتر از این وجود نداره. کو الان یکی که راحت باشه از بدبختی و فلاکت؟ کو؟ بس نیست این همه که خودمونو گول زدیم؟

— بیخیال بابا. نفس بکش که نمیری...

حالتون خوبه؟ :))

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

والعصر

ان الانسان لفی خسر

الّا الذین أمنوا و عملوا الصالحات

و تواصوا بالحق

و تواصوا بالصبر

* برای آرامش دل هموطنانم در کیلومترها دورتر ... 

وقتی خیلی وقت می‌شود که نمی‌نویسی، با اینکه دلت لک زده برای نوشتن، ولی باز هم نمی‌نویسی. چرا؟ چون نمی‌دانی چه بنویسی. نمی‌دانی از کدام ننوشته‌ها و تلنبار شده در دل‌ها بنویسی. 

قبل‌تر ها یادم نیست گفته بودم از اینکه تابستان، بهار رویشی من است یا نه. اما حالا بگذارید از ۹۶ عجیب بگویم که بهار رویشی مرا از تابستان تا آبان کش داده و خب این اگر نخواهیم خیلی اغراق کنیم، خیلی خوب است. 

آبان ۹۶ گرچه مثل تمام ماه‌ها و فصل‌های رویشی‌ام، تاریخش فراموشم می‌شود، ولی هیچ وقت یادم نمی‌رود که چقدر مهم بود در زندگی‌ام. دعواهای سنگین من با خودم، غرغر، لجاجت، گریه، استرس، فشار، شروعِ دوباره، فشار، فشار، چشم‌های خواب‌آلود، تولد ۸۰ درصد دوستانم، شعر، نشاط، شب‌های خستگی، صبح‌هایی که ندیده شروعشان می‌کردم... و می‌کنم البته :)

همه‌ی اینها را پاییز انگار جمع کرد و صدایش را صاف کرد و درِ گوشم فریاد زد: «حالا چی؟ هنوزم ازم متنفری؟» و خب این درست که هنوز هوای پاییزی ندیده‌ام از پاییزِ نارنجی این روزها، اما همین‌ها نشانه‌های خوبیست. پاییزِ مرده‌ی سال‌های قبل، حالا نارنجیِ گرم شده و دست گذاشته روی چشم‌هایم و هی می‌گوید :«اگه گفتی من کی ‌ام؟» و من دلم غنج می‌رود از شیطنت‌های ۹۶. از اینکه با پاییز آشتی‌ام داد، از اینکه دلم می‌خواست وقتم آزادتر می‌بود و آن وقت خیابان‌های پاییزی شهر را قدم می‌زدم و به مهر فکر می‌کردم؛ به ماه، به ماهی... 

و همه‌ی اینها یعنی از یک‌جایی به بعد (که کجا بودنش را خودمان مشخص میکنیم)، زندگی رنگ قشنگتری می‌گیرد. آن‌قدر که کتاب‌های تستِ کنار میز هم حرف‌های زیادی دارند برای گفتن. همه‌ی اینها چیزهایی‌ست که نمی‌دانم ۱۷ سال و چهار ماهگی سن خوبیست برای فهمیدنشان یا دیر است. فقط می‌دانم که همین که حالا می‌فهممشان، جای شکر دارد. شکرت خدای پاییز‌های نارنجیِ دلبر... شکر :)))

+ پست قبلی خیلی گناه داشت به نظرم :-|

++ این حجم از تولد تو پاییز بی‌نظیره. بابا بودجه‌مون تموم شد بس هدیه گرفتیم و هنوزم باید بگیریم البته دی: 

+++ چقدر مدرسه تو سال پیش‌دانشگاهی خوش می‌گذره:))خودمم باورم نمیشه که وقتی به تموم شدن مدارس فکر میکنم دلم میگیره. از همین الان دلم تنگ شده واسه مدرسه :):

++++ میشه هدیه پیشنهاد بدید؟ به جز لاک و ماگ و کتاب و عطر و پوشیدنی‌جات... ممتظر پیشنهادات سبزتان هستیم :)

* در آغوش حق‌ترین:)))

دوستان رادیو بلاگی به مناسبت روز حافظ طرح خوبی دادن که به این صورت بود که هرکس بخواد، براش فال حافظ بگیرن و البته تفسیر طنز بکنن و بعدش ما هم همون فالمون رو بخونیم و بذاریم تو وبلاگمون :)

و بالاخره منم وقتشو پیدا کردم که فالمو بخونم و نتیجه‌ش شد این پست :)

اول اینکه خیلی متشکر از بروبچ رادیوبلاگیها. دوم اینکه صدامو شنیدید فرار نکنید و پشت گیرنده‌هاتون بمونید لطفا دی: (دارم شکست نفسی میکنم) :)) دی: سوم اینکه من تا حالا متنی رو با زمینه‌ی آهنگ نخونده بودم. سعی کردم خوب دربیاد و خب میتونست بهتر باشه که من وقتشو نداشتم متاسفانه :) دیگه اینکه فالم واقعا قشنگ بود و از همین تریبون یه تشکر هم از جناب حافظ دارم :) 

این متن شعر: اینجا

و اینم من و غزل ۱۵۶ دیوان حافظ: 

موسیقی هم، موسیقی متن فیلم «چ» هست ساخته‌ی فردین خلعتبری :)

*پیشاپیش جمعه‌تون بخیر و خوشی:)

بیاید تصمیم بگیریم هیچ وقت به خودمون بدهکار نباشیم!

۱۳ یا ۱۴ ساله بودم. آن روزها اولین روزهای نگاه‌های عاشقانه‌ام بود. در یک لحظه شکل گرفت اما خب هنوز هم پایدار است. ماه را که می‌دیدم، یک‌جور حسِ ناشناخته در رگ‌هایم می‌دوید و من اسمش را گذاشته بودم «عشق». ماه را با ولع نگاه می‌‌کردم. ماه شده بود بالابلند آرزوهایم.

به جز آن سه شب، هیچ وقت نشد که ماه از قاب پنجره‌ی اتاقم دیده شود. اصلا بعدها که کلاس نجوم هم می‌رفتم یاد گرفته بودم که ما همواره ماه را در محدوده‌ی خاصی می‌بینیم. اتاق من اصلا قابلیت نشان دادن ماه را در شب‌های مهتابی ندارد. شب‌ها که روی تختم می‌خوابیدم، چون تختم دقیقا زیر پنجره واقع شده‌بود، نهایتا از لای پنجره‌ی نیمه باز، نسیم شبانه‌ی تابستان به صورتم می‌زد.

آن سه شب فرق داشتند ولی. خوب یادم هست شب اولش را. نصف شب بود. از پشت پلک‌هایم یک نور بزرگ می‌دیدم. همچنان که چشم‌هایم بسته بود، با خودم فکر می‌کردم که مگر از کی پشت پنجره‌ی اتاقم تیر چراغ برق نصب شده. با خواب‌آلودگی چشم‌هایم را باز کردم. روی تخت ایستادم و از لای پنجره به منبع نور بزرگ نگاه کردم. باز هم نگاهم در نگاه ماه گره خورد. نگاهش می‌کردم؛ با تعجب. او نگاهم می‌کرد؛ با لبخند. نور می‌پاشید به صورتم. انگار که می‌گفت : «شبونه دلم هواتو کرد، همه ستاره‌ها رو پیچوندم بیام به تو سر بزنم». دلم قرص شد. حسِ ناشناخته عمیق‌تر از همیشه بر دلم چنگ می‌انداخت.

و دو شبِ دیگر هم ماه، نصفه‌های شب که می‌شد، پشت پنجره‌ی اتاقم به دیدارم می‌آمد. من آن روزها شعر بلد نبودم. اصلا آن روزها هنوز حجت اشرف‌زاده «ماه و ماهی» را که نخوانده بود. ما عشقمان شروع شده بود و ناغافل برای هم از شور می‌گفتیم و از اشتیاق وصل.

حالا که روی روزهای ۱۸ سالگی قدم می‌زنم، هنوز هم آن سه شب شیرین‌ترین رویاهایم هستند. مخلوط عشق و امید و انتظار. حالا، فکر می‌کنم؛ نه فقط به ماه. تازگی‌ها به ماه «شدن» فکر می‌کنم. شاید رسالت ماه این بوده که بیاید و دست مرا بگیرد و ببرد تا خودش و یادم بدهد چطور ماه باشم. شاید رسالتش این بوده که خورشید را نشانم دهد. شاید اصلا ماهِ من، نماینده‌ی خورشید بوده‌است. 

نگاهش که می‌کنم، لبخند می‌زنم و تا خودش می‌دوم. در آغوشم می‌کشد، بوسه‌ای روی گونه‌هایم می‌کارد و بعد من می‌گویم: «این شبایی که هستی و نگاهم با نگاهت تلاقی می‌کنه، همه‌ی آدما رو می‌پیچونم و میام که بهت سر بزنم و یادم بمونه چقدر عشقمون خوب و قشنگه». لبخند می‌زند و آرام در گوشم زمزمه می‌کند: «خورشید را تازگی‌ها دیده‌ای؟» 

همین!